Verbonden

Ooit woonde ik een jaar in Engeland. De eerste zondag daar voelde ik me nogal ontheemd. Gelukkig verbleef ik vlakbij een kerk waar ’s middags een dienst was. Ik werd hartelijk welkom geheten, ik bad met een medechristen en ik wist: dit is mijn familie; dit is mijn thuis. Wat de verschillen tussen ons ook zijn.

Misschien heb je dat ook weleens ervaren: je bent net verhuisd, of op reis, en je treft een medegelovige aan. Dan merk je: deze persoon is mijn broeder, mijn zuster. Je vindt elkaar als je samen bidt, praat over God, de Bijbel leest, geloofservaringen deelt – of gewoon een praatje maakt.

Maar zulke verbondenheid is in deze tijd niet vanzelfsprekend. Veel mensen zijn teleurgesteld in hun medegelovigen. We zijn het oneens over iets – of dat nu corona is of eindtijd of de rol van geestesgaven of hoe mannen en vrouwen met elkaar om moeten gaan – en het lijkt wel alsof we elkaar helemaal niet meer als broers en zussen in het geloof kunnen zien. De reacties van christenen op sociale media-posts zijn soms ronduit hatelijk. Is dat écht waartoe de Bijbel ons oproept? Ik moet denken aan de woorden van Paulus:

‘Inspannen’, dat laat al zien dat verbondenheid ook voor de Efeziërs hard werken was. Dat is nu niet anders. Je bent het nu eenmaal niet altijd met elkaar eens. En hoe dichter je bij elkaar komt, hoe meer je ook elkaars zwakke plekken ziet. Dan heb je de woorden uit Efeziërs hard nodig: ‘Wees altijd nederig, zachtmoedig en geduldig, en verdraag elkaar uit liefde.’ Soms vereist liefde dat je grenzen stelt en misverstanden opruimt, maar soms moet je ook gewoon bereid zijn om geduld met een ander te hebben, te luisteren en vragen te stellen.

Een nieuw kerkelijk seizoen staat op het punt te beginnen. Mag ik voorstellen dat we dit jaar een motto meegeven? Dit is dat motto:

Erica Kramer is redacteur en schrijfcoach