Kwijt

Kwijt zijn ze, nog steeds. Twee weken nadat de scholen weer begonnen zijn. 500 kinderen. Vijfhonderd! Dat zijn er heel veel. Nog niet opgedoken in de klas. Geen contact mee te krijgen. Hele gezinnen van de radar.

Raar zou je denken. Dan stuur je er toch iemand langs. Maar kennelijk gaat de deur niet open.

Wie zijn het en waar zijn ze? Zeker weten doe ik het niet, maar het zou me niet verbazen als onder de zoekgeraakte kinderen heel wat kinderen van vluchtelingengezinnen zijn. Gezinnen die het misschien toch al moeilijk hebben. Ouders die veel meegemaakt hebben. Getraumatiseerd als ze zijn, houden ze hun kinderen nog meer binnen dan de coronaregels voorschrijven. Om ze te beschermen tegen de boze buitenwereld.

Ik ben er ook een paar kwijt. Spontane migrantenkinderen, dol op een praatje. Nu haken ze nergens aan. Ook online geen contact mee te krijgen.

Deze week zocht ik er eentje op. Als ik op de stoep sta gaat de deur een heel klein kiertje open. Vol argwaan en met een mondkapje op kijkt vader om de hoek. Ik maak een praatje en vraag naar zijn zoon van twaalf. ‘Is hij thuis?’ Hij aarzelt, durft mij niet weg te sturen, en roept hem dan toch.

Hij komt aan de deur. Kijkt nog wat wazig. Net uit bed om half vier ‘s middags. Zijn mooie glanzende donkere huid is dof en gelig. Sinds het begin van de lockdown is hij niet meer buiten geweest. Buiten is gevaarlijk. Een gezin in de overlevingsmodus. ‘Wat doe je de hele dag?’ ‘Slapen en achter mijn laptop. Films kijken.’ ‘Waarom doe je niet mee met de online activiteiten?’ ‘Geen zin meer.’

Jonge tiener in coronatijd. Depressief en lusteloos, het netflixaccount van de buurman zijn enige vriend. De weg terug wordt een zaak van lange adem, voor hem en voor zijn ouders natuurlijk. Maar ook voor de kerk, want dit is het moment om niet op te geven.

Negenennegentig schapen zijn inmiddels weer opgedoken. Maar ik ben blij dat we de herder volgen uit Lukas 15, die juist op zoek gaat naar die ene die het niet lukt om bij de kudde te blijven. Die ene die alleen nog maar in zijn bed kan liggen netflixen.

Esther van Schie
Predikant landelijk werk onder migranten en is voorganger van een jonge multiculturele interdenominale gemeente, de ICU in Gouda. Meer blogs over haar werk zijn te vinden op facebook.com/stichtinggeloofsinburgering.