Je kan nog wel honderd meter

Door Tom Schepers

In de afgelopen jaren ben ik een fanatiek langeafstandsloper geworden. Een vaste prik is de lange loop op de maandagochtend. Zo’n lange loop is altijd een hele beleving. De eerste kilometers gaan makkelijk en je hebt nog zin in de kilometers die komen. Je komt goed in de flow, je houdt je klokje goed in de gaten en eet en drinkt op de juiste momenten. Het gaat goed! En dan, opeens, zit je op ruim twee uur en loop je in de middle of nowhere. Je wordt wakker uit de flow en beseft dat je ontzettend moe bent. Je hebt nog wel wat in de tank, maar het is erg lastig om te bevatten hoe je de rest van de loop nog goed door kan komen. Op dat punt, wanneer ik niet meer weet hoe ik de finish ga halen, heb ik één gedachte waar ik aan vasthoud: je kan nog wel honderd meter.

Misschien is dit ook wel waar Jezus op doelde toen Hij zei: “Dus maak je geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf” (Mat. 6:34). Wanneer je goed loopt, is het makkelijk om aan de finish te denken. Wanneer het leven goed gaat, is het makkelijk om dagen, weken, maanden vooruit te denken. Maar soms gaat het niet zo goed en vult het leven zich met zorgen. Soms komt er opeens heel veel op je af, je raakt het overzicht kwijt en je weet niet hoe je er over een week of maand goed uit kan komen. De weg is te lang, de berg is te hoog, het boek is te dik, het project is te zwaar. Dit kan je moedeloos maken en het kan verlammend werken.

Tijd om het in stukjes op te delen. Wat kan ik nu, vandaag, heel concreet doen? Het project is te zwaar en ik kan nu niet alles doen of overzien, maar ik kan nu wel die twee mailtjes schrijven en dat ene telefoontje plegen. Check! Het boek is te dik en ik ga het nooit uit krijgen, maar ik kan wel vandaag tien pagina’s lezen. Check! Alles in mijn leven lijkt fout te gaan en ik weet niet meer wat ik moet, maar ik kan vandaag nog wel één heel concreet probleem bij de horens pakken. Doe dit morgen weer, en overmorgen, en de dag erna. Is een dag teveel? Deel hem dan op in uren, of minuten. Geloof me, in verreweg de meeste gevallen wordt het langzaam weer beter, de zorgen worden vanzelf behapbaarder en je kan weer vooruit kijken. Het geloof in de finish komt echt wel weer terug. Zelfs in gevallen waar ‘beter worden’ niet meer aan de orde is, is de focus op de dag of het uur de sleutel om door te gaan. Het verbaast mij altijd hoe wonderbaarlijk sterk de mens eigenlijk is. Er zit nog ongelooflijk veel in de tank. Ik geloof in je: je kan nog wel honderd meter.

Tom Schepers
Missionair werker in Aalst