Is de hemel saai?

Ze houden ervan, mijn leerlingen en mijn jongeren in de kerk, om te spreken over het leven na de dood. ‘Het’ leven na de dood schrijf ik. Alsof het vanzelfsprekend is.

Dat is het voor mij wel geworden. Als cardioloog Pim van Lommel en neurochirurg Eben Alexander ervan overtuigd zijn op basis van de duizenden bijna-doodervaringen die ze hebben geanalyseerd en op basis van de wetenschappelijke inzichten rond dood en leven, wie ben ik dan om achter te blijven?

De verhalen zijn adembenemend, spreken van prachtige natuur die liefde uitstraalt, een hemelse muziek, gebouwen van edelsteen en meestal ook een lichtende figuur die met jou je leven overloopt. Een wezen dat ieder detail, iedere motivatie, iedere verborgen gedachte van je kent, maar niet oordeelt; dat doe je zelf. Hij is liefde. O, stond dat ook niet in de Bijbel?

Helaas zijn er ook helse verhalen, maar vandaag wil ik schrijven over de hemel. Want er is één vraag, één vrees, die vele mensen hebben, jong en oud. Ze huiveren bij hemel, of aarzelen op zijn minst, want ‘eeuwig’, dat moet saai zijn!

Zelf heb ik iets van: de hemel kan onmogelijk saai zijn. Zou Jezus daarvoor zijn leven gegeven hebben? Dat is uitgesloten. Maar waar halen mensen dan het idee vandaan dat hemel of eeuwigheid saai moet zijn?

Misschien wel uit de Bijbel. In Openbaring 4:4 staat er bijvoorbeeld:

Dat gaat over de vier bijzondere wezens die vol ogen staan. Maar dat is vaak het idee dat mensen hebben: we gaan dan tot in de eeuwigheid staan zingen voor de troon. Ze denken bijvoorbeeld aan gezang 405 uit het Liedboek:

Deze tekst komt eveneens uit Openbaring 4. Zelf word ik doorgaans ook niet wild van dit gezang, behalve vorige week, toen ik de prediking van dit Bijbelgedeelte aan het voorbereiden was en ik het zag hoe heilig God is (en hoe klein mijn ontzag voor Hem, vergeef mij Heer!).

Ik stelde mij de heiligen voor die zo dicht bij God staan dat ze zijn wezen kennen en toch – omdat God zo groot is – nooit op Hem uitgekeken raken. Vergelijk het met verliefd zijn. Ze zingen het uit: ‘Heilig, werkelijk God, heilig bent U. Alles wat wij gedaan hebben in ons leven, verbleekt daarbij. We hebben van U de krans van rechtvaardigheid, de krans van trouw gekregen, maar als wij U zien “zoals Gij zijt” leggen we die kronen af. Wat hebben we in uw licht aan eer voor onze eigen naam?’ En ze zingen mee: ‘Heilig, heilig, heilig.’ Ze kunnen niet ophouden, want ze vallen van de ene verwondering in de andere. Our God is an awesome God. Holy, holy, holy forever!

Zo zat ik laatst in een dansshow waar mijn jongste dochter optrad. De choreografie, de belichting, het decor, de muziek, alles danste zo mooi ineen dat het tot in je vezels voelbaar was. En dan heb je zin om te roepen: ‘Wauw!’ En nog luider: ‘Wauw!’ En nog luider: ‘Wauw!’ Zo zal het zijn als we zingen voor God. Tot in het diepst van onze ingewanden ontroerd. Vertel mij niet dat het saai is; ik denk dat we, eenmaal begonnen, nooit meer willen ophouden.

En dat zingen is maar één van de duizenden dingen waar God ons voor heeft voorbestemd. Saai, dat is voor hier, nog even. Als je ’t mij vraagt is het leven na de dood een eeuwige ontdekkingsreis.

Katelijne Depoortere, predikant De Olijftak Brasschaat