In een jaar de hele Bijbel

Vandaag heb ik de Bijbel in een jaar uitgelezen. Een jaar lang elke dag een flink stuk Oude Testament, een psalm of een gedeelte uit Spreuken en een stuk Nieuwe Testament. Als medewerker van het NBG weet ik natuurlijk heel goed hoe bijzonder de Bijbel is, maar deze tocht door Gods Woord heeft dat nog maar weer eens bevestigd! Je komt alle prachtige verhalen, gedichten en briefteksten tegen die je zo goed kent, maar nu in hun eigen context. Alleen dat al maakt het lezen van de Bijbel in een Jaar een mooie ervaring.

Maar je komt ook heel wat teksten tegen die je niet zo vaak leest, en waar niet zo vaak over gepreekt wordt. Soms troostrijke teksten, soms vermanende teksten, en soms teksten waar je flink op moet kauwen – vanwege het geweld dat er in voorkomt, of – recentelijk nog in Ezra en Nehemia – de boodschap dat het volk etnisch zuiver moet zijn. Ik hoorde ooit in een lezing een hoogleraar zeggen: je hebt teksten voor elke tijd en situatie, dus niet elke tekst spreekt in jouw tijd en situatie.

En dan middenin zo’n toch wat moeilijker boek kun je ineens toch erg geraakt worden door een tekst. Zo las ik Ezra 3:12-13, over de herbouw van de tempel. Er staat dat het volk juichte toen de fundamenten gelegd werden, maar dat degenen die de oude tempel nog hadden gezien, huilden. Het deed me zo denken aan wat we meemaken in de kerken, maar ook in het Bijbelgenootschap – nieuwe dingen kunnen de oude niet voor iedereen vervangen, zeker niet de herinneringen aan vroeger, en dat is ook niet erg! En het mooie is: in vers 13 lezen we dat juichen en huilen niet meer te onderscheiden waren. Ze horen bij elkaar en mogen er beide zijn!

Zo is het lezen van de Bijbel in een jaar een echt avontuur geweest voor mij. Soms had ik het erg druk, en moest ik me ertoe zetten om door te lezen. Zoals toen we als gezin bezig waren met het zoeken van een nieuw huis, in januari 2019. Ik wilde het lezen wel volhouden, en net op zo’n dag las ik het verhaal van Abram die vol vertrouwen op God zijn huis en haard verliet.

De Bijbel in een jaar eindigt met Openbaring. Je leest de verschrikkelijke visioenen van destructie, onderdrukking en geweld. Voor veel christenen in de wereld is dat letterlijk werkelijkheid. Maar ook als Nederlandse christen voel je druk: van de buitenwereld, van de aarde die langzaam kapot gaat, van binnenuit: lukt het me wel om te leven zoals God dat zou willen?

En dan eindigt het met dat prachtige visioen van een hemels Jeruzalem, zonder pijn, zonder lijden, en een vernieuwde aarde. Uiteindelijk is de Bijbel het boek van hoop, het boek van Gods liefde voor ons mensen. Mooier kan je 2019 toch niet afsluiten?

Rieuwerd Buitenwerf
Directeur Nederlands Bijbelgenootschap