Coronatime
Ik ben eigenlijk wel blij. Niet met het coronavirus natuurlijk. Niet met alle nare gevolgen die dat voor mensen heeft: de zieken, de stervenden, degenen die lijden. Ik ben blij omdat ik iets bijzonders zie gebeuren. In de kerk.
Nee, we kunnen niet meer een gewone kerkdienst met elkaar hebben. En wat kan wordt steeds minder. Vorige week waren we nog met een groep van bijna vijftien mensen bij elkaar. Technici, vertalers, de muziekgroep. Dat kan nu niet meer. Ons gebouw is dicht. It’s coronatime. Elkaar live ontmoeten beperken we liever zoveel mogelijk.
Waarom ik dan toch blij ben? Omdat ik merk dat er uit deze fysieke beperking zo ontzettend veel creativiteit tevoorschijn komt. Het is een beetje als met de appeltakken van mijn boom, die ik vorige week gesnoeid heb. Ik heb de takken binnen gezet, zwarte staken in een vaasje. Maar na een paar dagen sproot ineens aan alle kanten het groen eruit. En bloesem. Je wordt er acuut vrolijk van als je het ziet.
Zo is het ook met de kerk. Ik dacht: ‘Hoe gaan we dat doen? Er zijn zoveel mensen in onze multiculturele gemeenschap die weinig Nederlands spreken. Zoveel mensen in kwetsbare economische posities. Zoveel mensen die maar een klein netwerk in onze maatschappij hebben, zoveel mensen die nog niet zo lang christen zijn of zichzelf helemaal geen christen noemen.’ Maar ik hoef me geen zorgen te maken. De tieners en jongeren zijn gaan sporten via Zoom. De gebedsgroep is online te bereiken. Er worden corona-vrije kerkkoekjes gebakken die op zondag voor de dienst bezorgd gaan worden. Iedere dag is er een live sing-in op Instagram en Facebook. De dienst van zondag zal in zeven verschillende talen gestreamd worden met behulp van creatieve technici, waardoor migrantenkerken die niet bij elkaar komen er ook gebruik van kunnen maken. En na de preek kan iedereen in zijn eigen kleine virtuele groep napraten.
Dus daarom ben ik blij. Met de enorme energie die dit losmaakt. Met de nieuwe wegen die gevonden worden. Met de flexibiliteit die dus kennelijk juist in een multiculturele gemeente bestaat. Omdat we ons altijd al moeten aanpassen. Aan de situatie, aan elkaar, aan veranderende omstandigheden.
Ik ben blij met de appeltakken die op tafel in huis nieuw leven laten zien. En ik ben blij met het verhaal van Jezus. Die na zijn opstanding verscheen. Hij stond gewoon ineens binnen in het huis waar de leerlingen waren. Die leerlingen die de deur niet uit durfden. ‘Ik wens jullie vrede’, zei Hij (Johannes 20:19
Esther van Schie
Predikant voor landelijk werk onder migranten en is voorganger van een jonge multiculturele interdenominale gemeente, de ICU in Gouda. Meer blogs over haar werk zijn te vinden op facebook.nl/stichtinggeloofsinburgering