Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap

Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw…

Bijbeltekst(en)

Genesis 16

De geboorte van Ismaël

1Abrams vrouw Sarai baarde hem geen kinderen. Nu had zij een Egyptische slavin, Hagar. 2‘Luister,’ zei Sarai tegen Abram, ‘de HEER houdt mijn moederschoot gesloten. Je moest maar met mijn slavin slapen, misschien kan ik door haar nakomelingen krijgen.’ Abram stemde met haar voorstel in 3en Sarai gaf hem haar Egyptische slavin Hagar tot vrouw; Abram woonde toen tien jaar in Kanaän. 4Hij sliep met Hagar en zij werd zwanger. Toen Hagar merkte dat ze zwanger was, verloor ze elk respect voor haar meesteres.

Genesis 16:1-4NBV21Open in de Bijbel

Door Anne-Meta Kobes

Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw…
Op de middelbare school had ik een docent die eens over dit liedje begon, zomaar midden in de natuurkundeles.
Stil maar, wacht maar – wat is dáár nu aan? vond hij.
Zo valt er toch niet te leven?
Als je wilt dat alles nieuw wordt, moet je niet wachten maar juist dóór.
Je stem verheffen. Uit de startblokken. Nu.

In de perikoop van vandaag ontmoeten we Sarai. Stil wachten op het nieuwe? Dat lijkt een gepasseerd hoofdstuk voor deze vrouw op leeftijd. Ze heeft een kinderwens en die is onvervuld gebleven. God beloofde dat haar man Abram kinderen krijgen zou, ontelbaar als de sterren. Maar hij verwerkte er geen. Bij niemand en zeker niet bij haar, zijn vrouw. De Hebreeuwse grondtekst vertelt dat Sarai zegt: ‘Ik geloof dat God mij heeft afgesloten van het baren’. Haar vertrouwen op de komst van een kind is weg. Stil wachten op het beloofde is een onbegaanbare weg geworden.

Sarai neemt het roer in eigen hand. Ze besluit Abram haar slavin Hagar als bedgenoot te geven. Ze zegt: ‘Ik hoop dat ik uit Hagar gebouwd zal worden.’ Je kunt de pijn proeven in deze rauwe wenswoorden. Sarai hoopt dat zij haar leven toch door kan geven, dóór een andere vrouw heen. Waarom maakt Sarai deze keuze? Is het haar grote kinderwens? Vast! Maar misschien is het ook Sarai’s onvermogen om stil te kunnen wachten? Sarai probeert haar verdriet te doven met controle.

Misschien voel je wel met Sarai mee? Zou jij ook liever actie ondernemen om het leven góed te maken. Stil wachten klinkt alsof je je handen er vanaf trekt. Alsof je onverschillig wordt. Maar is wachten inderdaad zo passief? Wie weleens moet wachten op iets waar hij of zij erg naar uitziet, weet dat dat inspannend is. Er bouwt zich spanning op in je lijf, in je hoofd. Je bent alert: is het er al? Wachten is actief de hoop hoog houden. Uitzien náár, vertrouwen dat er ooit…

 

Over de auteur

Anne-Meta Kobes is dominee binnen de Protestantse Kerk Nederland. Tot mei 2021 is ze werkzaam bij de Protestantse Gemeente in Heerenveen, daarna maakt ze de oversteek naar de Federatie Doopsgezind-Gereformeerd op Ameland. 

 

Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschapv.4.26.9
Volg ons