Dodenherdenking

₂Mijn God, mijn God,

waarom hebt U mij verlaten?

U blijft ver weg en redt mij niet,

ook al schreeuw ik het uit.

₃‘Mijn God!’ roep ik

overdag, en U antwoordt niet,

’s nachts, en ik vind geen rust.

₄U bent de Heilige,

die op Israëls lofzangen troont.

₅Op U hebben onze voorouders vertrouwd;

zij hebben vertrouwd en U verloste hen,

₆tot U geroepen en zij ontkwamen,

op U vertrouwd en zij werden niet beschaamd.

₇Maar ik ben een worm en geen mens,

door iedereen versmaad, bij het volk veracht.

₈Allen die mij zien, bespotten mij,

ze schudden meewarig het hoofd:

₉‘Wend je tot de HEER! Laat Hij je verlossen,

laat Hij je bevrijden, Hij houdt toch van je?’

₁₀U hebt mij uit de buik van mijn moeder gehaald,

mij aan haar borsten toevertrouwd,

₁₁bij mijn geboorte vingen uw handen mij op,

van de moederschoot af bent U mijn God.

₁₂Blijf dan niet ver van mij,

want de nood is nabij

en er is niemand die helpt.

₁₃Een troep stieren staat om mij heen,

buffels van Basan omsingelen mij,

₁₄roofzuchtige, brullende leeuwen

sperren hun muil naar mij open.

₁₅Als water ben ik uitgegoten,

mijn gebeente valt uiteen,

mijn hart is als was,

het smelt in mijn lijf.

₁₆Mijn kracht is droog als een potscherf,

mijn tong kleeft aan mijn gehemelte,

U legt mij neer in het stof van de dood.

₁₇Honden staan om mij heen,

een woeste bende sluit mij in,

zij hebben mijn handen en voeten gebonden.

₁₈Ik kan mijn beenderen tellen.

Zij kijken vol leedvermaak toe,

₁₉verdelen mijn kleren onder elkaar,

werpen het lot om mijn gewaad.

₂₀HEER, houd u niet ver van mij,

mijn sterkte, snel mij te hulp.

₂₁Bevrijd mijn ziel van het zwaard,

mijn leven uit de greep van die honden.

₂₂Red mij uit de muil van de leeuw,

behoed mij voor de hoorns van de wilde stier.

U geeft mij antwoord.