Spreuken 12

₁Dy’t fan tucht hâldt, hat de kennis leaf,

mar dy’t gjin sizzen hawwe wol, is in bist sûnder ferstân.

₂De goede minske stiet by de Heare yn ’e geunst,

mar Hy feroardielet de slûchslimme.

₃Gjin minske kin it ferkearde folhâlde,

mar de woartel fan ’e rjochtfeardige is net te ferwrigjen.

₄In warbere frou is de kroan fan har man,

mar ien dy’t him te skande makket is as frettend sear yn syn bonken.

₅De gedachten fan ’e rjochtfeardige binne rjocht,

mar de foarnimmens fan ’e sûnders binne bedroch.

₆It praat fan ’e sûnders betsjut: loere op bloed,

mar de oprjochten wurde troch har eigen mûle rêden.

₇De sûnders falle om en wurde wei,

mar it hûs fan ’e rjochtfeardigen bliuwt stean.

₈Immen wurdt prize nei ’t er wiis is,

mar ien mei in ferdoarn hert rekket yn ferachting.

₉Better lytsachte te wurden en eigen baas te wêzen

as in grutte steat te fieren mei krapte fan brea.

₁₀De rjochtfeardige wit wat syn beesten takomt,

mar it aard fan ’e sûnders is wreed.

₁₁Dy’t syn bou bewurket, hat mear as syn brea;

mar dy’t syn tiid ferdocht, hat gjin ferstân.

₁₂Dêr’t de sûnder op út is, dat wurdt syn eigen ûnheil,

mar de rjochtfeardige slacht de woartels fêst yn ’e grûn.

₁₃De goddeleaze rekket fertize yn ’e sûnden fan syn lippen,

mar de rjochtfeardige ûntkomt oan ’e benaudheid.

₁₄De fruchten fan syn lippen dêr kin in minske him sêd oan ite

en it wurk fan syn hannen komt him grif wer temjitte.

₁₅De wei fan in dwaas is rjocht yn syn eigen eagen,

mar dy’t nei rie harket, is wiis.

₁₆In dwaas lit fuort syn argewaasje blike,

mar dy’t de skande bedekt, is ferstannich.

₁₇Dy’t rûnút de wierheid seit, bringt it rjocht oan it ljocht;

mar in falske getuge bedraacht de boel.

₁₈De wurden fan in rabber binne stekkende dolken,

mar de tonge fan in wiis minske is medisyn.

₁₉Earlik praat sil foar altyd bestean,

mar de falske tonge mar in koart skoft.

₂₀Bedroch is yn it hert fan har, dy’t kwea yn ’t sin hawwe,

mar freugde by har, dy’t op frede oanstjoere.

₂₁Gjin inkeld leed sil de rjochtfeardige oerkomme,

mar de sûnders hawwe mei gâns rampen te krijen.

₂₂Falske lippen hat de Heare in ôfgriis fan,

mar dy’t trou hannelje diele yn syn geunst.

₂₃In ferstannich minske hâldt syn kennis foar him,

mar it hert fan ’e dwazen ropt jin de dwaasheid temjitte.

₂₄De hân fan ’e warberen sil hearskje,

mar sleauwens bringt ta tsjinstberens.

₂₅Soargen bûge it minskehert del,

mar in goed wurd fleuret it op.

₂₆De rjochtfeardige wit it kwea te mijen,

mar de wei fan ’e sûnders bringt har op ’e doele.

₂₇De sleauwe docht noait in goede haal,

mar in warber minske wint in kostber besit.

₂₈Op it paad fan ’e gerjochtichheid is it libben,

mar de wei fan ’e sûnde rint nei de dea.