1 Makkabeeën 10

₁In het jaar 160 zette Alexander Epifanes, de zoon van Antiochus, koers naar Ptolemaïs en nam de stad in. De inwoners onthaalden hem en hij werd daar koning. ₂Toen koning Demetrius dit hoorde, mobiliseerde hij een grote troepenmacht en trok tegen hem ten strijde. ₃Ook stuurde Demetrius een brief aan Jonatan, waarin hij hem in vriendelijke bewoordingen meer macht beloofde, ₄want hij dacht: Wij moeten snel vrede met hem sluiten, voordat hij met Alexander een verbond sluit tegen ons, ₅want hij zal het kwaad dat wij hem, zijn broers en zijn volk berokkend hebben niet zijn vergeten. ₆Hij machtigde Jonatan om strijdkrachten te mobiliseren en wapens te vervaardigen, en verklaarde dat zij bondgenoten waren. Bovendien gaf hij opdracht de gijzelaars in de citadel aan Jonatan over te dragen. ₇Jonatan ging naar Jeruzalem en las de brief voor aan heel het volk en aan de bezetters van de citadel. ₈Die schrokken hevig toen ze hoorden dat de koning hem gemachtigd had om strijdkrachten te mobiliseren. ₉De bezetters van de citadel droegen de gijzelaars aan Jonatan over, en hij gaf ze terug aan hun ouders. ₁₀Jonatan ging in Jeruzalem wonen en begon met de wederopbouw van de stad. ₁₁Hij gaf werklieden opdracht de stadsmuur weer op te trekken en de Sion ter versterking met gehouwen stenen te omgeven. En zo gebeurde het. ₁₂De vreemdelingen die in de door Bakchides gebouwde vestingen gelegerd waren, vluchtten. ₁₃Ze verlieten hun post en keerden terug naar hun land. ₁₄Alleen in Bet-Sur bleven nog wat mensen achter die de wet en de voorschriften verloochend hadden; zij hadden daar hun toevluchtsoord gevonden.

₁₅Koning Alexander hoorde van de toezeggingen die Demetrius Jonatan had gedaan. En toen men hem vertelde van de veldslagen en heldendaden van Jonatan en zijn broers, en van de ontberingen die ze hadden geleden, ₁₆zei hij: ‘Zo is er geen tweede! We moeten hem onmiddellijk tot onze vriend en bondgenoot maken.’ ₁₇Hij stuurde een brief aan Jonatan met deze woorden:

₁₈‘Koning Alexander groet zijn broeder Jonatan. ₁₉Naar wij hebben vernomen bent u een machtig man en bent u het waard onze bondgenoot te zijn. ₂₀Daarom benoemen wij u vandaag tot hogepriester van uw volk en verlenen u de titel Vertrouweling van de koning. Bekommer u om onze zaak en wees trouw aan onze vriendschap.’

Met de brief stuurde hij hem een purperen mantel en een gouden krans. ₂₁In de zevende maand van het jaar 160, tijdens het Loofhuttenfeest, trok Jonatan het hogepriestergewaad aan. Hij bracht strijdkrachten bijeen en liet veel wapens maken.

₂₂Toen Demetrius hiervan hoorde, was hij danig ontstemd. Hij zei: ₂₃‘Hoe hebben we kunnen laten gebeuren dat Alexander ons voor is geweest! Hij heeft vriendschap gesloten met de Joden en zo zijn positie versterkt. ₂₄Maar ook ik zal hartelijke woorden tot hen richten en hun hoge ambten en geschenken beloven, zodat ze mijn zijde kiezen.’ ₂₅En hij stuurde hun dit bericht:

‘Koning Demetrius groet het Joodse volk. ₂₆Naar wij hebben vernomen hebt u zich gehouden aan de met ons gesloten verdragen en bent u onze vriendschap trouw gebleven. U hebt zich niet aangesloten bij onze vijanden, en dit verheugt ons zeer. ₂₇Als u ons trouw blijft, zullen wij u rijkelijk belonen voor uw diensten. ₂₈Wij zullen u van de meeste verplichtingen ontslaan en u geschenken geven. ₂₉Hierbij verklaar ik u vrij en onthef ik alle Joden van schatting, zoutheffing en kroongelden. ₃₀Ook het derde van de veldoogst en de helft van de boomvruchten die mij rechtens toekomen, hoeft u niet meer af te dragen. Met ingang van heden zijn Judea en de drie districten van Samaria en Galilea, die ik bij dezen voorgoed tot Judees grondgebied verklaar, daarvan voor altijd vrijgesteld. ₃₁Jeruzalem en zijn grondgebied zullen heilig zijn en ontheven van tienden en tolgelden. ₃₂Verder doe ik afstand van mijn bevoegdheden in de citadel van Jeruzalem en verleen ik de hogepriester het recht er naar believen mannen in garnizoen te leggen. ₃₃Alle Joden die als krijgsgevangene uit Judea zijn weggevoerd naar een plaats elders in mijn rijk, zal ik zonder losgeld vrijlaten. Er mag van hen geen belasting meer geheven worden, ook niet over hun vee. ₃₄Op feesten, sabbat, nieuwemaan en andere hoogtijdagen, evenals de drie dagen voor en de drie dagen na een feest zullen alle Joden in mijn rijk van belastingen zijn vrijgesteld, ₃₅en niemand heeft het recht op die dagen iets van hen te vorderen of hen om wat voor reden dan ook lastig te vallen. ₃₆Ongeveer dertigduizend Joden zullen als strijdkrachten van de koning worden ingeschreven; zij ontvangen dezelfde soldij als de overige koninklijke strijdkrachten. ₃₇Een deel van hen zal worden gelegerd in de grote burchten van de koning en een deel zal in het koninkrijk vertrouwensposten vervullen. Hun bevelhebbers en leiders zullen uit hun eigen gelederen worden gekozen en zij mogen volgens hun eigen wetten leven, zoals de koning dat voor het land Judea heeft bepaald. ₃₈De drie gebieden van Samaria die nu bij Judea zijn ingelijfd, zullen voortaan ook in bestuurlijk opzicht één zijn met Judea en onder het gezag van de hogepriester staan. ₃₉Ptolemaïs en bijhorend gebied schenk ik aan het heiligdom in Jeruzalem, zodat uit de opbrengst de kosten van de tempeldienst kunnen worden gedekt. ₄₀Zelf zal ik jaarlijks vijftienduizend sjekel zilver schenken van de inkomsten uit de koninklijke domeinen. ₄₁Alle toelagen ten bate van de tempeldienst die door ambtenaren de laatste jaren niet zijn uitgekeerd, zullen vanaf heden weer worden betaald. ₄₂Ook de vijfduizend sjekel zilver die jaarlijks uit de inkomsten van de tempel gevorderd werden zal ik teruggeven, want ze komen toe aan de dienstdoende priesters. ₄₃Ieder die vanwege schulden bij de koning of om een andere reden in de tempel van Jeruzalem of het tempelgebied zijn toevlucht heeft gezocht, is met alles wat hij in mijn rijk bezit onschendbaar. ₄₄De kosten van de herbouw en vernieuwing van het heiligdom zijn voor rekening van de koning. ₄₅Ook de kosten van de bouw van de muren en verdedigingswerken rond Jeruzalem zijn voor rekening van de koning, evenals de kosten voor de vestingen in Judea.’

₄₆Jonatan en het volk hoorden Demetrius’ beloften vol ongeloof aan en ze gingen er niet op in. Ze herinnerden zich het grote onheil dat hij in Israël had aangericht en hoezeer hij hen had onderdrukt. ₄₇Zij hielden het bij Alexander, hij was tenslotte de eerste geweest die hun vrede had aangeboden, en ze bleven tot het einde toe zijn bondgenoot. ₄₈Koning Alexander bracht een grote strijdmacht op de been en stelde zich op tegenover Demetrius. ₄₉De twee koningen openden de strijd, en het leger van Alexander werd op de vlucht gedreven. Demetrius achtervolgde hem en kreeg de overhand. ₅₀Maar Alexander bood tot zonsondergang hardnekkig verzet, en diezelfde dag nog sneuvelde Demetrius.

₅₁Daarop stuurde Alexander gezanten naar koning Ptolemeüs van Egypte met de volgende boodschap: ₅₂‘Ik ben in mijn koninkrijk teruggekeerd, ik heb de troon van mijn voorouders bestegen en heb het bestuur op me genomen. Demetrius heb ik verslagen, en de macht over het land is nu in mijn handen. ₅₃In de strijd die ik met hem aanbond is zijn leger door ons verslagen. Nu zetel ik op de troon van zijn rijk. ₅₄Laten wij vriendschap met elkaar sluiten: maak mij uw schoonzoon door mij uw dochter tot vrouw te geven. Ik zal u en haar geschenken geven die u waardig zijn.’ ₅₅En koning Ptolemeüs antwoordde: ‘Ik prijs de dag waarop u bent teruggekeerd in het land van uw voorouders en de troon van hun koninkrijk hebt bestegen. ₅₆Ik ga graag op uw voorstel in. Maar laten wij elkaar eerst in Ptolemaïs ontmoeten. Dan zal ik uw schoonvader worden, zoals u hebt voorgesteld.’

₅₇In het jaar 162 vertrok Ptolemeüs uit Egypte, samen met zijn dochter Cleopatra. Hij ging naar Ptolemaïs, ₅₈waar hij koning Alexander ontmoette. Hij gaf hem zijn dochter Cleopatra tot bruid en richtte in Ptolemaïs een huwelijksfeest voor haar aan met veel koninklijk vertoon van weelde. ₅₉Bij die gelegenheid schreef koning Alexander Jonatan om hem uit te nodigen voor een bezoek. ₆₀Jonatan reisde met een schitterend gevolg naar Ptolemaïs, waar hij de twee koningen ontmoette. Hij gaf hun en hun vertrouwelingen zilver, goud en vele andere geschenken, en won zo hun gunst. ₆₁Maar een stel schurken uit Israël, mannen die de wet verloochenden, kwam een aanklacht tegen hem indienen. De koning schonk echter geen aandacht aan hen. ₆₂Integendeel, hij gaf bevel Jonatans gewone kleren te verruilen voor purperen kleding. En zo gebeurde het. ₆₃De koning liet hem naast zich plaatsnemen en zei tegen zijn bevelhebbers: ‘Neem hem mee naar het midden van de stad en roep om dat niemand een aanklacht tegen hem mag indienen of hem mag lastigvallen, om wat voor reden dan ook.’ ₆₄Toen de aanklagers de heraut hoorden en zagen dat Jonatan gehuldigd werd en in purper was gekleed, vluchtten ze. ₆₅De koning bewees hem eer door hem op te nemen in de kring van zijn voornaamste vertrouwelingen, en hij stelde hem aan als veldheer en districtsbestuurder. ₆₆Daarna keerde Jonatan in vrede en vreugde terug naar Jeruzalem.

₆₇In het jaar 165 kwam Demetrius, de zoon van Demetrius, vanuit Kreta naar het land van zijn voorouders. ₆₈Toen koning Alexander dit hoorde, keerde hij diep verontrust naar Antiochië terug. ₆₉Demetrius bevestigde Apollonius in zijn functie als districtsbestuurder over Cele-Syrië. Deze bracht een grote strijdmacht op de been en sloeg zijn kamp op in de buurt van Jamnia. Van daaruit stuurde hij deze boodschap naar de hogepriester Jonatan: ₇₀‘U bent de enige die zich tegen ons verzet, en daarom word ik uitgelachen en bespot. Daar in de bergen durft u ons wel te tarten. ₇₁Als u op uw strijdkrachten vertrouwt, daal dan af naar de vlakte, dan kunnen we daar onze krachten meten. Ik heb de legers van de steden achter mij. ₇₂Doe navraag naar mij, ontdek wie ik ben en wie mijn medestanders zijn. Men zal u zeggen dat u tegen ons leger geen schijn van kans maakt. Uw voorvaders zijn al tweemaal in hun eigen land verslagen. ₇₃En ook u zult in de vlakte, waar geen steen of kiezel te vinden is en geen schuilplaats te bekennen, onze ruiterij en ons voetvolk niet kunnen weerstaan.’

₇₄Uitgedaagd door de woorden van Apollonius, zocht Jonatan tienduizend mannen uit en vertrok vanuit Jeruzalem. Zijn broer Simon sloot zich met versterkingen bij hem aan. ₇₅Hij sloeg zijn kamp op bij Joppe. De inwoners van de stad sloten de poorten voor hem, omdat er in Joppe een garnizoen van Apollonius gelegerd was. Maar toen ze de stad aanvielen, ₇₆werden de inwoners bang en openden ze de poorten, zodat Jonatan Joppe kon innemen. ₇₇Toen Apollonius dit hoorde verzamelde hij drieduizend ruiters en veel voetvolk en rukte op naar Azotus, alsof hij door die stad wilde trekken. Maar omdat hij op zijn grote ruiterij vertrouwde, trok hij de vlakte in. ₇₈Jonatan achtervolgde hem tot bij de stad, waar de legers met elkaar in gevecht gingen. ₇₉Apollonius had duizend ruiters in hinderlaag achtergelaten om Jonatans leger in de rug aan te vallen. ₈₀Toen Jonatan dat ontdekte, was hij al door de tegenstander omsingeld, en zijn leger werd van de vroege ochtend tot zonsondergang met pijlen bestookt. ₈₁Toch wisten zijn mannen stand te houden, zoals Jonatan bevolen had, en de ruiters van de tegenstander raakten vermoeid. ₈₂Toen de ruiterij uitgeput was, viel Simon het voetvolk aan. Hij kreeg de overhand; de soldaten werden door hem op de vlucht gedreven en ₈₃de ruiters werden uiteengejaagd over de vlakte en vluchtten naar Azotus. Daar gingen ze de tempel van hun afgod Dagon binnen om zich in veiligheid te brengen. ₈₄Jonatan plunderde Azotus en de steden eromheen en stak ze in brand. Ook de tempel van Dagon legde hij in de as, met iedereen die er zijn toevlucht had gezocht. ₈₅Ongeveer achtduizend mannen vielen door het zwaard of kwamen om in het vuur. ₈₆Van daaruit trok Jonatan op tot bij Askelon, waar de inwoners van de stad hem in een feestelijke stoet tegemoetkwamen. ₈₇Met een grote buit keerden Jonatan en zijn mannen vervolgens terug naar Jeruzalem. ₈₈Toen koning Alexander van deze gebeurtenissen hoorde, bewees hij Jonatan nog meer eer. ₈₉Hij stuurde hem een gouden speld, zoals die gewoonlijk werd geschonken aan wie zich Verwant van de koning mocht noemen, en hij gaf hem Ekron en het bijhorend grondgebied.