Psalmen 69

₂Red mij, God,

het water staat aan mijn lippen,

₃ik zink weg in bodemloos slijk

en vind geen grond voor mijn voeten,

ik ben in diep water geraakt,

de stroom sleurt mij mee.

₄Uitgeput ben ik van het roepen,

mijn keel is schor geschreeuwd,

mijn ogen zijn verzwakt

van het uitzien naar mijn God.

₅Talrijker dan de haren op mijn hoofd

zijn zij die mij haten zonder reden,

met velen zijn mijn belagers,

mijn vijanden die mij bedriegen:

teruggeven moet ik

wat ik niet heb geroofd.

₆God, u kent mijn lichtzinnig leven,

mijn schuld is u niet ontgaan.

₇Laat ik niet beschamen wie naar u uitzien,

HEER, God van de hemelse machten,

laat wie u zoekt niet om mij te schande staan,

God van Israël.

₈Om u moet ik smaad verduren

en bedekt het schaamrood mijn gezicht.

₉Ik ben voor mijn broers een vreemde geworden,

een onbekende voor de zonen van mijn moeder.

₁₀De hartstocht voor uw huis heeft mij verteerd,

de smaad van wie u smaadt, is op mij neergekomen.

₁₁Ik huilde tranen toen ik vastte,

maar wat ik oogstte was hoon,

₁₂ik hulde mij in een boetekleed,

maar verachting werd mijn deel.

₁₃In de stadspoort wordt over mij gepraat,

en de liedjes van drinkers spotten met mij.

₁₄En nu, HEER, richt ik mijn gebed tot u,

laat dit een uur zijn van mededogen.

Groot is uw ontferming, God, antwoord mij,

toon uw trouw en red mij.

₁₅Trek mij uit het slijk voordat ik wegzink,

laat mij ontkomen aan wie mij haten,

haal mij uit dit diepe water.

₁₆Laat de stroom mij niet meesleuren,

het slijk mij niet verzwelgen,

de afgrond zijn muil niet boven mij sluiten.

₁₇Antwoord mij, HEER, u bent genadig en goed,

keer u tot mij, zie mij in erbarmen aan.

₁₈Verberg uw gelaat niet voor uw dienaar,

antwoord mij snel, want de angst benauwt mij.

₁₉Wees mij nabij en bevrijd mij,

verlos mij van mijn vijanden.

₂₀U kent mijn smaad, mijn schande, mijn schaamte,

al mijn belagers staan voor u.

₂₁Smaad heeft mijn hart gebroken, ik ben radeloos,

ik hoopte op mededogen – vergeefs;

op troost – die ik niet vond.

₂₂Nee, ze mengden gif door mijn eten

en lesten mijn dorst met azijn.

₂₃Laat hun tafel hun valstrik worden

en een valkuil voor hun vrienden.

₂₄Laat het licht uit hun ogen verdwijnen,

beroof hun lendenen van alle kracht.

₂₅Stort over hen uw toorn uit,

laat hen aan uw woede niet ontkomen.

₂₆Maak hun woonplaats tot een woestenij,

verdrijf uit hun tenten de laatste bewoner.

₂₇Want zij vervolgen wie u hebt geslagen,

en wegen het leed van wie door u is verwond.

₂₈Voeg dit alles toe aan hun schuld,

sluit hen uit van uw genade,

₂₉schrap hun namen uit het boek van het leven,

laat ze niet geschreven staan bij de rechtvaardigen.

₃₀Ik ben verzwakt, ik ben verwond,

maar uw hulp, o God, zal mij beschermen.

₃₁De naam van God wil ik loven met een lied,

zijn grootheid met een lofzang prijzen.

₃₂Dat behaagt de HEER meer dan offerdieren,

dan stieren met hun horens en hoeven.

₃₃De nederigen zien het en verheugen zich,

wie God zoeken, hun hart zal opleven.

₃₄Want de HEER hoort de armen,

zijn gevangen volk verwerpt hij niet.

₃₅Hemel en aarde moeten hem loven,

de zeeën, met alles wat daarin leeft.

₃₆Want God zal Sion redden

en de steden van Juda herbouwen.

Daar zal worden geleefd en geërfd,

₃₇het volk dat hem dient, zal het land bezitten,

wie zijn naam liefheeft, mag er wonen.