Wat zegt het Nieuwe Testament over vasten?

In het Nieuwe Testament wordt vasten gezien als een teken van iemands toewijding aan God. Er bestonden in het vroege christendom nog geen regels over vasten.

In het Jodendom van de eerste eeuw na Christus werd vasten steeds gebruikelijker. Volgens het Lucas-evangelie waren de farizeeën gewend om maar liefst twee keer per week te vasten (Lucas 18:12).
Vasten werd gezien als een handeling waarmee men zich toewijdde aan God. Het was een teken van vroomheid. Regelmatig wordt vasten genoemd in combinatie met gebed en het geven van aalmoezen (onder andere in Matteüs 6:1-18).

Het vasten dat we in de evangeliën tegenkomen, sluit aan bij de toenmalige Joodse leefwereld: het werd gezien als een daad van vroomheid. Over de profetes Hanna staat er dat zij ‘God dag en nacht diende met vasten en bidden’ (Lucas 2:37). En Jezus zelf vastte volgens Matteüs 4:2 veertig dagen lang in de woestijn.
Een uitzondering is Marcus 2:18-22. Dat is de enige tekst waarin bezwaar gemaakt wordt tegen de praktijk van het vasten. Mensen vragen hier aan Jezus waarom de leerlingen van Johannes en van de farizeeën wél vasten, maar zijn eigen leerlingen niet. Jezus geeft als antwoord een vergelijking: bruiloftsgasten vasten ook niet zolang de bruidegom bij hen is. Pas als de bruidegom bij hen wordt weggehaald, is het hun tijd om te vasten. Jezus bedoelt hiermee dat zijn leerlingen, zolang hij op aarde is, een goede reden hebben om niet te vasten.

Ook de manier waarop men in het vroege christendom tegen vasten aankeek, weerspiegelt grotendeels de Joodse praktijk. Zo waren christelijke leiders gewend om te vasten voordat ze uitgezonden werden (Handelingen 13:2-3). Maar er bestonden in de kerk tijdens de beginperiode nog geen voorschriften rondom vasten. Het werd aan iedere gelovige persoonlijk overgelaten of en wanneer hij wilde vasten. Het kerkelijke gebruik om te vasten op Goede Vrijdag ontstond pas in de tweede eeuw na Christus.

In de brief aan de Kolossenzen verzet de auteur zich tegen een overdreven vorm van vasten die hij in de gemeente van Kolosse heeft aangetroffen. Hij noemt dit ‘verachting van het lichaam’ en is van mening dat het geen enkele waarde heeft (Kolossenzen 2:18-23).