Psalmen 42

₂Sa’t in ree longeret

nei wetterlopen,

sa longeret myn siele

nei Jo, o God.

₃Myn siel hat toarst nei God,

nei de libbene God:

Hoenear mei ik komme

om Gods antlit te sjen?

₄Myn triennen binne myn brea wurden

by nacht en by dei,

omdat se hieltyd wer tsjin my sizze:

Wêr bliuwt no dy God fan dy?

₅Iderkear sjit it moed my fol,

as ik dêroan tink,

hoe’t ik mei in hiele keppel opgong,

ja, foar har útrûn nei it hûs fan God

ûnder lûde jubel en lof –

ien gûnzjende, feestlike mannichte.

₆Wêrom sa ferbûke, myn siele,

wat makkest dy dochs oerstjoer?

Wachtsje op God,

want ienris sil ik Him wer loovje,

myn eigen Ferlosser en myn God.

₇Myn siele is yn my ferbûke;

dêrom tink ik oan Jo werom,

út it Jordaanlân en de Hermon,

by de berch Misar wei.

₈Wieling ropt wieling op

yn it rûzjen fan jo wetterfallen;

al jo weagen en jo baren

binne oer my hinnegien.

₉Oerdeis beskikt God syn geunst

en nachts kin ik noch foar Him sjonge

en bidde ta de God dy’t my it libben jout.

₁₀Tsjin God, myn Rots, sis ik:

Wêrom ferjitte Jo my?

Wêrom moat ik yn ’e rou omrinne

ûnder de druk fan ’e fijân?

₁₁It giet my troch ieren en sinen,

dat myn tsjinstanners my hune

en hieltyd wer tsjin my sizze:

Wêr bliuwt no dy God fan dy?

₁₂Wêrom sa ferbûke, myn siele,

wat makkest dy dochs oerstjoer?

Wachtsje op God,

want ienris sil ik Him wer loovje,

myn eigen Ferlosser en myn God.