Markus 7

₁Op in kear kamen de Fariseeërs en inkelde wetlearaars út Jeruzalem mei-inoar by Him. ₂Hja seagen guon fan syn learlingen brea-iten mei ûnsuvere hannen, dat wol sizze mei hannen, dy’t se net foartiid wosken hienen. ₃No sille de Fariseeërs en alle oare Joaden grif net ite, of se moatte earst hanwaskje, want se hâlde har krekt oan wat de foarâlden har oerdien hawwe. ₄Komme se fan ’e merk, se sille net ite, foar’t se hanwosken hawwe; sa binne der noch gâns oare dingen dêr’t se út tradysje oan fêsthâlde, bygelyks it ôfwaskjen fan bekers, krûken en koperen reau.

₅Dêrom fregen de Fariseeërs en de wetlearaars Him: Wêrom hâlde jo learlingen har net oan ’e âlde tradysjes, mar ite se mei ûnsuvere hannen? ₆Hy antwurde harren: Mei rjocht en reden hat Jesaja oer jimme, komeedzjespilers, profetearre, sa’t yn ’e Skrift stiet:

₈It gebod fan God litte jim farre, mar jim hâlde fêst oan minsketradysjes. ₉It is wat moais, sa’t jimme it gebod fan God oan ’e kant skowe om jim tradysje yn eare te hâlden. ₁₀Mozes sei bygelyks: Earje jim heit en jim mem, en: Wa’t syn heit of mem ferflokt, dy moat stjerre. ₁₁Mar jimme sizze: As ien tsjin syn heit of mem seit: ‘Korban’ – dat betsjut: Alles dêr’t ik jim mei skewiele kinnen hie, is offerjefte wurden, ₁₂dan hoecht sa’n ien neat mear foar syn heit of mem te dwaan. ₁₃Dêrmei litte jim it gebod fan God slûpe foar de tradysje dêr’t jimme mar oan fêsthâlde.En soksoarte fan dingen dogge jimme net sa’n bytsje.

₁₄Doe rôp Er it folk wer by Him en sei: Harkje allegear ris nei My en begryp it goed: ₁₅Neat wat fan bûten ôf yn ’e minske komt, kin him ûnsuver meitsje, mar wat fan binnen út ’e minske komt, dat makket him ûnsuver. [ ₁₆] ₁₇Doe’t Er by it folk weigien wie en yn ’e hûs kaam, fregen syn learlingen nei de bedoeling fan dy útspraak. ₁₈Hy sei: Soa, begripe jimme it ek net? Sjogge jimme net yn, dat al wat fan bûten ôf ta de minske ynkomt, him net ûnsuver meitsje kin, ₁₉omdat it net yn syn hert komt, mar yn syn liif, en dat it der dan wer útgiet mei de trochgong? Sa ferklearre Er alle iten foar suver.

₂₀Fierder sei Er: Wat út ’e minske komt, dat makket him ûnsuver. ₂₁Want út it hert fan ’e minske komme de ferkeardichheden: huorkerij, stelderij, moard, ₂₂troubrek, gjirrigens, gemienens, ferrifelderij, lossinnigens, oergeunst, kwealaster, grutskens, ûnferstân. ₂₃Al dy minne dingen komme fan binnen út en meitsje de minske ûnsuver.

₂₄Dêrwei reizge Er nei de krite fan Tyrus. Hy woe net, dat ien it hûs wist, dêr’t Er yngong, mar it koe net geheim bliuwe, dat Er dêr wie. ₂₅Dalik kaam der al in frou dy’t fan Him heard hie; har dochter hie in kweade duvel yn en dêrom foel se foar Him op ’e knibbels. ₂₆Dy frou wie in Helleenske, in Syro-Fenisyske fan komôf, en se frege Him, oft Er de duvel út har dochter weibanne woe. ₂₇Hy sei tsjin har: Lit no earst de bern har gerak krije; it jout gjin foech en nim de bern it brea ôf en smyt it de hûntsjes foar. ₂₈Mar hja hie har wurdsje klear en sei: Sa is it, Hear, mar de hûntsjes ûnder de tafel ite dochs ek fan ’e bern har krommels. ₂₉Hy sei tsjin har: Om wat jo dêr sizze, yn oarder: de duvel yn jo dochter hat him ôfjûn. ₃₀Doe’t se wer thúskommen wie, die it har bliken, dat har bern op bêd lei en dat de duvel fuort wie.

₃₁Op ’e weromreis út ’e omkriten fan Tyrus wei gong Jezus oer Sidon en kaam Er by de mar fan Galiléa midden yn ’e kontreien fan ’e Dekápolis. ₃₂Se brochten Him in doven-ien dy’t mei lijen prate koe, en se fregen Him, oft Er him de hân oplizze woe. ₃₃Jezus naam him fansiden, út ’e mannichte wei, die him de fingers yn ’e earen, spuide, rekke syn tonge oan, ₃₄seach nei boppen, suchte en sei: Effata, – dat betsjut: Gean iepen! ₃₅De earen fan ’e man gongen iepen, de bân fan syn tonge rekke op slach los en hy koe goed prate. ₃₆Hy stie der by har tige op oan, dat se it stilhâlde soenen; mar wat mear’t Er dêrop oanstie, wat mear’t se derfan praten. ₃₇En de minsken, ferheard as se wienen, seinen: Hy docht alles like goed, doven lit Er hearre en stommen prate.