Mattéus 21

₁Doe’t se tichteby Jeruzalem kamen, by Betfagé, dat tsjin ’e Oliveberch oan leit, stjoerde Jezus twa learlingen derop út ₂mei de opdracht: Gean nei it doarp dat hjir foar jim leit. Al gau sille jimme dêr in ezel sjen. Dy sit fêst en der is in fôle by. Meitsje dy los en bring se by My. ₃En as ien jim deroer oansprekt, moatte jim sizze: ‘De Hear moat se brûke.’ Hy sil se dan daliks meigean litte. ₄Sa moast útkomme wat troch de profeet sein is:

₆De learlingen gongen derop út en dienen sa’t Jezus harren sein hie. ₇Se namen de ezel en de fôle mei, leinen har mantels oer de bisten hinne en Jezus gong op ’e ezel sitten. ₈Grutte kloften minsken leinen har mantels as kleden oer de wei, oaren sloegen tûkjes fan ’e beammen ôf en struiden dy oer syn paad. ₉Dy’t foar Him út gongen en dy’t achter Him oan kamen, rôpen lûd:

₁₀Doe’t Er sa Jeruzalem yn kaam, rekke de hiele stêd yn ûnstjoer. Se seinen: Wa is dat? ₁₁En it folk sei: It is Jezus, de profeet út Nazaret yn Galiléa.

₁₂Jezus gong de timpel yn en jage alle lju dy’t dêr oan it keapjen en ferkeapjen wienen, derút. De diskes fan ’e jildwikselers en de stuoltsjes fan ’e dowehannelers reage Er om ₁₃en Hy sei: Der stiet yn ’e Skrift:

₁₄Yn ’e timpel kamen ek blinen en kreupelen by Him. Hy makke harren better. ₁₅Doe’t de hegeprysters en wetlearaars de wûnders seagen dy’t Hy die, en de jonges yn ’e timpel hieltiten mar roppen hearden: ‘Heil de Soan fan David,’ waarden se poer ₁₆en seinen tsjin Him: Hearre Jo wol wat dy dêr sizze? Jezus antwurde harren: Jawis, hawwe jimme yn ’e Skrift noait lêzen: Jo hawwe beukers en lytse poppen derta brocht jo lof te sjongen? ₁₇Doe liet Er harren stean en gong de stêd út, de kant fan Betánië op. Dêr bleau Er dy nachts.

₁₈Doe’t Er de moarns betiid wer nei de stêd gong, krige Er honger. ₁₉Hy seach oan ’e wei in figebeam stean. Dêr rûn Er op ta, mar Hy seach dat der neat oars as blêd oan siet. Doe sei Er tsjin dy figebeam: Noait yn der ivichheid net sille oan dij noch fruchten komme. Op slach fertoarre de beam. ₂₀Doe’t de learlingen dat seagen, seinen se ferbaasd: Hoe kin it, dat dy figebeam sa ynienen fertoarre is? ₂₁Jezus antwurde harren: As jimme echt leauwe en net twivelje, dan sille jimme dat ek kinne, net allinne mei sa’n beam, mar ek mei in berch. As jimme dan tsjin dy berch sizze: ‘Flean op en plof yn see del,’ dan giet it troch. ₂₂Alles dêr’t jimme yn it gebed om freegje, sille jim krije, as jim echt leauwe.

₂₃Doe’t Er yn ’e timpel kommen wie en ûnderrjocht joech, kamen de hegeprysters en de âldsten fan it folk by Him en seinen: Watfoar rjocht hawwe Jo om dit te dwaan? Wa hat Jo it rjocht dêrta jûn? ₂₄Jezus antwurde harren: Ik sil jimme ek in fraach stelle en as jimme dêr antwurd op jouwe, sil Ik jimme fertelle mei watfoar rjocht Ik dit doch. ₂₅De doop fan Johannes, wêr wie dy wei, fan God út ’e himel of by de minsken wei? Se leinen mei-inoar oer en seinen: As wy sizze: fan God út ’e himel, dan seit Er grif: Wêrom hawwe jimme him dan net leaud? ₂₆Mar as wy sizze: by de minsken wei, dan krije wy it folk tsjin, want elkenien hâldt Johannes foar in profeet. ₂₇Dêrom antwurden se mar: Wy witte it net. Doe sei Er tsjin harren: Dan sis Ik ek net, mei watfoar rjocht Ik dit doch.

₂₈Mar wat tinkt jimme hjirfan? Der wie ris in man dy’t twa soannen hie. Hy kaam by de earste en sei: Jonge, do moatst hjoed oan it wurk yn myn wyngerd. ₂₉De jonge antwurde: Dat wol ’k net. Mar dêrnei betocht er him en die ’t al. ₃₀De heit kaam ek by de oare en sei krekt itselde tsjin him. Dy antwurde: Goed heit, mar hy gong der net hinne. ₃₁Wa fan beiden hat no dien, wat har heit woe? Se seinen: de earste. Doe sei Jezus tsjin harren: Dit sis ik jimme, de tolgarders en de huorren geane earder it Godsryk yn as jimme. ₃₂Johannes is by jim kommen, in foarbyld fan deugd en rjocht, mar jimme hawwe him net leaud. De tolgarders en huorren dienen dat wol. Dat hawwe jimme ek wol sjoen, mar jim binne net ta ynkear kommen en woenen him net leauwe.

₃₃Hjir hawwe jim noch in oare gelikenis. Der wie ris in heareboer dy’t in wyngerd oanlizze liet. Hy sette der in hage omhinne, groef der in kûle yn om de druven te parsjen en boude in wachttoer. Doe ferhierde er dy wyngerd oan wynboeren en gong sels op reis. ₃₄Doe’t de druvetiid kommen wie, stjoerde er guon fan syn manfolk nei de wynboeren ta om syn part fan ’e opbringst op te heljen. ₃₅Mar de wynboeren pakten dy mannen oan. De iene rânselen se ôf, de oare makken se dea en in treddenien stiennigen se. ₃₆Doe stjoerde er nije boaden, mear as de earste kear, mar de wynboeren dienen mei harren lykas mei de foarigen. ₃₇Op ’t lêst stjoerde er syn soan nei harren ta. Dêr sille se wol respekt foar hawwe, tocht er. ₃₈Mar doe’t de wynboeren de soan oankommen seagen, seinen se tsjininoar: Dat is de erfgenamt. Kom, dy slagge wy dea en dan is it erfskip uzes. ₃₉Se pakten him, smieten him de wyngerd út en fermoarden him. ₄₀As no de eigener fan ’e wyngerd sels komt, wat sil er dan mei dy wynboeren dwaan? ₄₁Se antwurden: Hy sil dat minne folk in minne dea stjerre litte en syn wyngerd oan oaren yn ’e hier jaan, oan wynboeren dy’t him op ’e tiid de opbringst ôfdrage. ₄₂Jezus sei tsjin harren: Hawwe jimme noait yn ’e Skrift lêzen:

₄₃Dêrom sis Ik jimme: It Godsryk sil jimme ôfnommen wurde en it sil jûn wurde oan in folk dat der de fruchten fan opbringt. ₄₄[Elkenien dy’t op dy stien falt, falt himsels stikken, en: Dy’t dy stien op him krijt, wurdt fergruzele.] ₄₅By it hearren fan syn gelikenissen begriepen de hegeprysters en Fariseeërs wol, dat Hy it oer harren hie. ₄₆Se besochten Him yn hannen te krijen, mar doarsten it net oan om it folk. Dat hâlde Him foar in profeet.