Jeremia 49

Hie Israel dan sels gjin soannen,

hied er soms gjin erfgenamt?

Wêrom hat Milkom dan it lân fan Gad yn erfbesit krige?

Wêrom wennet syn folk dan yn ’e stêden fan Gad?

₂Tink derom, der komt in tiid

– is de godsspraak fan de Heare –

dat Ik meitsje, dat Rabbat Ammon de kriichsrop te hearren krijt;

it sil in ferlittene púnheap wurde

en de plakken dy’t derby hearre,

wurde platbrând.

Dan sil Israel harren ûntervje,

dy’t him earst ûnturven hienen.

₃Gûl Chesbon, want de haadstêd is ferrinnewearre,

jammerje it út, froulju fan Rabba,

doch sekkeguod om en hâld de deadeklacht,

doarmje om mei tekurven hûd,

want Milkom giet de ballingskip yn;

syn prysters en hege lju, allegear moatte se mei.

₄Wêrom sa grutsk te wêzen op dyn dellings,

ôffallich folk?

Do fertroust op dyn foarrieden en seist:

‘Wa kin my wat dwaan?’

₅Rekkenje der mar op, dat Ik dy de deaskrik op it liif jeie sil

– is de godsspraak fan de Heare God Almachtich –

ja, fan alle kanten.

Jim sille allegearre fuortjage wurde,

elk in eigen kant út,

en gjinien dy’t de swalkers wer byinoar bringt.

₆Mar neitiid sil Ik in omkear bringe yn it lot fan Ammons folk – is de godsspraak fan de Heare.

Is der gjin wysheid mear yn Teman?

Binne dy tûke tinkers har rie te’n ein?

Is har wysheid ferskimmele?

₈Meitsje dat jim fuort komme in oare kant op,

krûp wei, folk fan Dedan,

want Ik doch Ezau de ûndergong oan,

as Ik aanst mei him ôfrekkenje.

₉As druvesikers by dy ynkringe,

litte dy grif wat sitte foar it neiplôkjen;

as dieven op in nacht by dy ynkringe,

helje dy de boel oeral, oant se genôch hawwe.

₁₀Mar Ik, Ik klaai Ezau skjin út,

Ik ûntdek syn skûlplakken,

dat er nearne mear ferside krûpe kin.

Syn neiteam wurdt útroege, syn sibben ek;

buorlju hat er net mear, dy’t sizze:

₁₁Ik sil dyn wezen yn libben litte,

dyn widdowen kinne by my stipe fine.

₁₄Ik haw tynge fan de Heare krige,

in boade is ûnder de folken útstjoerd:

Yn ’e rige en op Edom ôf,

oerein om der tsjin te fjochtsjen.

₁₅Want sjoch, Ik meitsje dy lytsman ûnder de folken,

do rekkest by elkenien yn ’e ferachting.

₁₆De skrik dyst der by oaren ynbrocht hiest,

en dyn eigen grutskens hienen it dy sa moai foarspegele.

Ja, do wennest yn ’e rotskleauwen,

do fynst dyn hâld heech yn ’e bergen.

Mar al nestelest sa heech as de gier,

Ik sil dy dêrwei nei ûnderen smite

– is de godsspraak fan de Heare.

₁₇Edom sil in oarde fan ferskrikking wurde;

elk dy’t der lâns komt, sil derfan grize

en him besauwe oer de slaggen dy’t Edom krige hat.

₁₈It sil wêze, as doe’t Sodom en Gomorra

en har buorstêden ûnderste boppe keard waarden, seit de Heare:

Gjin mins dy’t der mear wennet,

gjin minskebern dat der tahâld fynt.

₁₉Sjoch, sa’t in liuw him út it strewelleguod oan ’e Jordaan

opjout nei de altyd griene greiden,

sa sil Ik harren der ynienen útjeie

en de geefsten fan har rammen derút helje.

Want wa kin My belykje en wa soe My foar ’t rjocht daagje?

Wat hoeder kin it tsjin My hâlde?

₂₀Dêrom harkje nei wat de Heare mei Edom fan doel is,

wat plannen Hy tsjin de lju fan Teman makke hat.

Ja wier, de lytsten fan ’e keppel sille fuortsleept wurde,

ja, it lân dêr’t se weiden, krijt in ôfgriis fan harren.

₂₁By it lûd fan har fal skoddet de grûn,

en it gejammer sil oan ’e Reidsee heard wurde.

₂₂Sjoch, as in gier fljocht er omheech en sjit er del

en slacht er de wjukken oer Bosra hinne;

dy deis wurdt it hert fan ’e mannen fan Bosra

as dat fan in frou yn ’e weeën.

Arpad en Hamat binne ferbjustere,

want se hawwe in raar boadskip krige;

de eangst giet harren op en ôf

as de see dy’t noait ta rêst komt.

₂₄Damaskus hat de moed ferlern en slacht op ’e flecht,

de skrik is har oermânsk wurden,

de weeën besette har

as by in frou dy’t in bern krijt.

₂₅Ferlitten leit se dêr, de romrofte stêd,

it wenplak fan myn wille!

₂₆Dêr falle de jongfeinten sa mar op ’e strjitte del

en alle striidbere mannen lizze dy deis dea op ’e grûn

– is de godsspraak fan de Heare;

₂₇en Ik stek fjoer oan binnen de muorren fan Damaskus,

dat de stinzen fan Benhadad fertarre sil.

Kom, fal Kedar oan,

ferdylgje de stammen yn it easten.

₂₉Se moatte har de tinten en it lytsfee ôfnimme,

de tintkleden en al it húsrie;

se moatte har kamielen meinimme

en harren taroppe: Rûnom gefaar!

₃₀Ut ’e wei, meitsje gau dat jim fuortkomme, krûp wei,

folk fan Chasor – is de godsspraak fan de Heare –

want kening Nebûkadnessar fan Babel hat syn plan opmakke

en is wat tsjin jim fan doel.

₃₁Kom, fal it soargeleaze folk oan,

dat him sa feilich fielt – is de godsspraak fan de Heare;

dat gjin poarten ôfskoattelet,

dat op himsels wennet.

₃₂Har kamielen wurde roofguod,

har grutte keppels fee geane as bút mei;

de lju dy’t har de sliepen keal skeare,

sil Ik nei alle wynstreken fersilje;

fan alle kanten lit Ik it ûngelok op har ôfkomme.

₃₃En Chasor sil in honk foar jakhalzen wurde,

in wyldernis foar altyd;

gjin mins dy’t der mear wennet,

gjin minskebern dat der langer tahâldt.

Tink derom, Ik brek de bôge fan Elam yn stikken,

it wapen by útstek dêr’t syn krêft yn leit.

₃₆En Ik lit op Elam de fjouwer winen ôfkomme

út ’e fjouwer hoeken fan ’e himel

en Ik fersilje har nei alle fjouwer wynstreken.

Nee, der sil gjin folk wêze,

by wa’t gjin ferdreaunen út Elam kommen binne.

₃₇Ik sil Elam trilje litte foar syn fijannen,

dy’t har nei it libben steane.

Ik sil ûnheil oer har bringe,

myn gleone grime – is de godsspraak fan de Heare.

Ik sil it swurd achter harren oan stjoere,

oant se allegear ferdylge binne.

₃₈Ik sil myn troan yn Elam sette,

en de kening en syn hege lju út ’e wei reagje

– is de godsspraak fan de Heare.

₃₉Mar der komt in tiid,

dat Ik in omkear bring yn Elams lot

– is de godsspraak fan de Heare.