Jeremia 48

Wee Nebo! It is fernield;

te skande set en ynnommen is Kirjataïm,

te skande set en delreage is Misgab.

₂It is út mei Moäb syn gloarje;

te Chesbon binne plannen útbret foar syn ûndergong:

Kom en meitsje in ein oan syn folksbestean!

Ja, Madmen, do wurdst likegoed stomslein,

it swurd sit deun achter dy oan.

₃Hark, Choronaïm ropt om help:

‘Se ferniele ús, alles giet deroan!’

₄Moäb leit tsjin ’e flakte,

dat roppen komt oan Soär ta oer.

₅Ja, skriemend geane se by Lûchit tsjin ’e hichte op

en as se der by Choronaïm by delgeane,

heart men har noch roppen, dat alles deroan giet.

₆Meitsje jim út ’e fuotten, rêd jim libben

en wurd as in keale strûk yn ’e woestyn.

₇Omdatsto fertroud hast op dyn festingwurken en dyn foarrieden,

silsto ek ynnommen wurde,

en sil Kemosj de ballingskip yngean;

syn prysters en syn hege lju, allegear moatte se mei

₈en de fernieler slacht gjin inkelde stêd oer;

gjin stêd dy’t it derôf rêdt.

De delling wurdt fernield

en de heechflakte ferrinnewearre,

sa’t de Heare sein hat.

₉Jou Moäb in grêfstien,

want it wurdt alhiel ferrinnewearre:

syn stêden wurde woestenijen,

dêr’t gjin mins mear wennet.

₁₀Ferflokt wa’t sleau is yn it wurk foar de Heare,

ferflokt wa’t syn swurd ynhâldt om gjin bloed te ferjitten.

₁₁Al fan jongsôf oan hat Moäb him rêstich deljûn,

lei er stil op syn grûnsop

as wyn dy’t noait fan it iene fet yn it oare oergetten wurdt.

Hy hat noait yn ballingskip west,

sadwaande is de smaak deroan bleaun

en de rook der net ôfrekke.

₁₂Mar tink derom, der komt in tiid

– is de godsspraak fan de Heare –

dat Ik tapers op him ôfstjoer, dy’t him ôftaapje sille,

dy’t syn fetten leech jitte

en syn krûken stikken slagge.

₁₃En Moäb sil mei Kemosj like raar te pal komme

as it folk fan Israel mei Bet-El te pal kommen is,

dat Bet-El, dêr’t se sa op fertrouden.

₁₄Hoe kinne jim sizze: Wy binne keardels,

mannen, dy’t de striid oan kinne?

₁₅De fernieler fan Moäb en syn stêden komt opsetten,

de bêsten fan ’e jongerein wurde aanst ôfslachte

– is de godsspraak fan de Kening,

waans namme is Heare Almachtich.

₁₆Moäbs ûndergong is nei-oan,

syn ûnheil komt mei faasje op him ta.

₁₇Beklei him, jim allegearre, syn buorlju,

dy’t him by namme en tanamme kenne;

sis: Och, is er brutsen, dy machtige skepter fan him,

dy prachtige hearskersstêf?

₁₈Kom fan dyn eareplak ôf en gean yn ’e smoargens sitten,

dochter Dibon, dy’t dêr sa skoan wennet;

de fernieler fan Moäb komt tsjin dy opsetten

en smyt dyn festingwurken tsjin ’e grûn.

₁₉Gean oan ’e kant fan ’e wei stean

en sjoch goed út,

folk fan Aroër;

befreegje man en frou dy’t ûntwyk sykje; freegje harren:

Wat is der bard?

₂₀Moäb is te skande set; it is ferslein;

gûl en jammerje it út,

doch de lju oan ’e Arnon te witten,

dat Moäb ferneatige is.

₂₅Moäb is de hoarn ôfhoud,

en de earm stikken slein – is de godsspraak fan de Heare.

₂₇Of stie Israel by dij net altyd foar spot?

Die Israel faaks mei dieven yn ’e kompe,

datsto sa skodholleste,

ast it mar oer him hiest?

₂₈Ferlit dyn stêden en wenje no mar yn ’e rotsen,

jim dy’t yn Moäb wenne hawwe;

wurd as in do dy’t nestelet tsjin ’e kanten fan ’e djippe ôfgrûn.

₂₉Wy hawwe heard fan Moäb syn heechmoed,

fan syn skriklike heechmoed;

fan syn grutskens en syn heechmoed,

syn eigenwizens en oermoed.

₃₀Ik wit skoan, hoe’t er oer de skreef giet – is de godsspraak fan de Heare –

Ik ken syn ûnberoaide opskepperij,

syn ûnberoaidens yn hâlden en dragen.

₃₁Dêrom moat ik om Moäb gûle,

om hiele Moäb jammerje ik it út,

ik suchtsje om de mannen fan Kir-Chêres.

₃₂Mear as ik om Jazer skriemd haw,

moat ik om dij skrieme,

wyngerd fan Sibma,

dyn ranken kamen oan ’e see ta

en koenen Jazer berikke.

Op ’e frucht fan dyn rispinge is de fernieler oanfallen.

₃₃It is dien mei de nocht en de wille

yn ’e wynhôven fan it lân Moäb.

Ik hâld de wyn út ’e wynkûpen wei,

de druvetrapers hawwe langer gjin wurk,

nearne klinkt mear har bliid jûchhei.

₃₄It jammerjen fan Chesjbon en Eleäle is sels yn Jahas te hearren;

it lûd komt oer fan Soär ôf oan Choronaïm en Eglat-Sjelisjia ta,

want sels it wetterrike lân fan Nimrim is in toarre oarde wurden.

₃₅Ik meitsje yn Moäb in ein oan har geöffer op ’e offerhichten,

en oan dat rûkofferbrânen foar har goaden.

₃₆Dêrom klaget myn hert om Moäb,

sa’t skalmeien dat dogge,

ja, om ’e mannen fan Kir-Chêres klaget myn hert lykas de skalmeien,

om’t alles ferlern gien is, wat se begarre hienen.

₃₇Allegearre rinne se mei in keale holle,

mei ôfskeard burd,

mei sneden oer de hannen

en sekkeguod om ’e mul.

₃₈Op ’e dakken fan Moäb

en op ’e pleinen heart men oars net as gûlen,

want Ik haw Moäb delslein

as diggelguod dêr’t men neat mei kin,

– is de godsspraak fan de Heare.

₃₉Hoe slim is Moäb slein!

Wat in skande, dat er útnaaie moast.

Sa stiet er no by al syn buorlju foar spot en dy grize fan him.

₄₀Want dit hat de Heare te sizzen:

Sjoch, as in gier sjit er del

en slacht er de wjukken oer Moäb út.

₄₁De stêden wurde ynnommen, de iene nei de oare,

de festings geane ek ferlern;

dy deis wurdt it hert fan ’e mannen fan Moäb

as dat fan in frou yn ’e weeën.

₄₂Moäb wurdt ferdylge en hâldt op fan folk te wêzen,

om’t er grut dien hat tsjin de Heare.

₄₃Klopjacht, kûle en klam steane al foar jim

dy’t yn Moäb wenje, klear, is de godsspraak fan de Heare.

₄₄Wa’t foar de klopjacht op ’e rin giet, dy falt yn ’e kûle;

dy’t út ’e kûle komt, dy rekket yn ’e klam;

want Ik bring dit allegearre oer Moäb

it jiers dat Ik mei har ôfrekkenje –

is de godsspraak fan de Heare.

₄₅Yn it skaad fan Chesjbon bliuwe se stean,

de flechtelingen, se kinne net mear;

mar út Chesjbon lôget it fjoer op

en flammen slagge út it paleis fan Sichon

en dat fjoer ferfret Moäb de sliepen,

fertart de grutsprekkers de plasse.

₄₆Wee dij, Moäb,

it folk fan Kemosj is ferlern,

want dyn soannen wurde as gefangenen meisleept,

dyn dochters likegoed.

₄₇Mar ienris komt de tiid

dat Ik in omkear bring yn it lot fan Moäb

– is de godsspraak fan de Heare.