Ester 7

₁Doe’t no de kening en Haman by keninginne Ester kommen wienen om it gastmiel te hâlden, ₂sei de kening ek op dizze twadde dei by it wyndrinken tsjin Ester: Wat is dyn fraach, keninginne Ester? Dêr sil oan foldien wurde. En wat is dyn winsk? Al wie it de helte fan it keninkryk – it sil dy tastien wurde. ₃Keninginne Ester antwurde: As jo, o kening, my tagedien binne en as it de kening goed taliket, dan moast my myn libben en dat fan myn folk jûn wurde op myn fraach en myn winsk. ₄Want wy binne ferkocht, ik en myn folk, om ferdylge, deade en útroege te wurden. Wienen wy noch as slaven en slavinnen ferkocht, ik hie my stil hâlden. Dat leed hie net slimmernôch west om de kening mei lestich te fallen. ₅Doe spriek kening Ahasfearos; hy sei tsjin keninginne Ester: Wa is hy en wêr is hy, dy’t it yn syn holle helle hat om soks te dwaan? ₆Ester sei doe: Dy ferfolger en fijân is dizze smjunt fan in Haman dêre! Doe kromp Haman yninoar fan ’e skrik foar de kening en de keninginne. ₇Lilk gong de kening oerein fan ’e tafel en rûn nei de paleistún, mar Haman gong by keninginne Ester stean om foar syn libben te pleitsjen, want hy seach wol, dat fan ’e kening syn kant foar him de mjitte fan ûnheil fol wie.

₈Doe’t de kening út de paleistún yn ’e drinkensseal werom kaam, hie Haman him delfalle litten by it rêstbêd, dêr’t Ester op lei. De kening sei: Ek noch de keninginne yn it paleis tenei komme, dêr’t ik by stean? It wurd wie de kening noch mar amper ta de mûle út, of se bewuollen Haman syn gesicht. ₉En Charbona, ien fan de hovelingen, dy’t by de kening tsjinst die, sei: Sjoch de peal, dy’t Haman ree hie foar Mordekai, de man dy’t yn it belang fan ’e kening sprutsen hat, stiet ommers al by Haman syn hûs, fyftich jellen heech. Doe sei de kening: Spyts him derop. ₁₀En se spytsten Haman op ’e peal dy’t er foar Mordekai oerein set hie. Doe bedarre de grime fan ’e kening.