Hannelingen 7

₁Doe sei de hegepryster: Is dat allegear sa? ₂En Stefanus sei: Harkje nei my, jimme, bruorren en heiten. De almachtige God is oan Abraham, ús stamheit, ferskynd doe’t er yn Mesopotamië wie, ear’t er him yn Charan nei wenjen sette; ₃en Hy hat tsjin him sein: ‘Gean út dyn lân en by dyn famylje wei, en kom mei nei it lân dat Ik dy oanwize sil.’ ₄Doe gong Abraham út it lân fan ’e Chaldeeërs wei en sette him yn Charan nei wenjen. En nei’t syn heit ferstoarn wie, liet God him dêrwei ferfarre nei dit lân dêr’t jimme no noch yn wenje. ₅Hy joech him dêr gjin erflik besit, ek noch gjin fuotbree, mar Hy sei ta, dat Er it him en letter syn neiteam, yn eigendom jaan soe – en dat wylst er noch gjin bern hie! ₆Sa hat God sprutsen: Syn neiteam sil as frjemdling yn in frjemd lân tahâlde, dêr sille de lju slaven fan har meitsje en har tramtearje, fjouwerhûndert jier lang; ₇mar oer it folk, dêr’t se dan slaaf fan binne, sil Ik rjochtdei hâlde, sei God; dêrnei sille se dêr weigean en My op dit plak ferearje. ₈En God joech Abraham it ferbûn fan it besnijen: Sadwaande hat Abraham, doe’t er in soan Izaäk krige, dy de achtste deis besnien; Izaäk die itselde mei Jakob en Jakob mei de tolve aartsfaders.

₉Dy aartsfaders waarden oergeunstich op Joazef en hawwe him doe nei Egypte ferkocht; mar God stie him by ₁₀en ferloste him út al syn lijen; Hy soarge dat Joazef troch syn wysheid yn ’e geunst kaam by Farao, de kening fan Egypte, en dy stelde him oan as bestjoerder oer Egypte en oer syn hiele besit. ₁₁Doe kaam der hongersneed oer hiele Egypte en oer Kanaän, ien stik ellinde, en ús foarfaars koenen net oan iten komme. ₁₂Mar Jakob hearde dat der yn Egypte wol iten wie, dat hy stjoerde ús foarfaars dêr hinne, dat wie de earste kear; ₁₃de twadde kears makke Joazef him oan syn bruorren bekend; sa waard Farao syn ôfkomst gewaar. ₁₄Doe stjoerde Joazef boadskip en liet syn heit Jakob oerkomme mei syn hiele famylje, fiifensantich man sterk. ₁₅Sa kaam Jakob del nei Egypte; dêr is er stoarn en ús aartsfaders ek; ₁₆se binne nei Sichem oerbrocht en byset yn it grêf dat Abraham foar sulver kocht hie fan ’e famylje fan Hemor, yn Sichem.

₁₇Mar doe’t de tiid oankaam dat neikomme soe wat God oan Abraham tasein hie, waard ús folk yn Egypte hoe langer hoe machtiger. ₁₈Op ’t lêst krige Egypte in oare kening, ien dy’t Joazef net kend hie. ₁₉Op in fyn-ynleine manier besocht er ús folk yn ’t lijen te bringen: hy liet ús foarâlden har lytse poppen út ’e hûs dwaan, dat se net yn ’t libben bliuwe soenen. ₂₀Yn dy tiid waard Mozes berne; it wie in âlderleafst bern; hy waard trije moanne lang yn syn âlderlik hûs fersoarge, ₂₁mar doe’t er út ’e hûs dien wie, naam de dochter fan Farao him oan en brocht him grut as eigen soan. ₂₂Mozes krige les yn alle Egyptyske wiisheid; hy wie hiel wat mânsk mei it wurd en mei de die.

₂₃Doe’t er fjirtich jier âld wurden wie, foel it him yn, dat er syn folk, de Israeliten, wolris opsykje mocht. ₂₄Hy kaam op foar in man dy’t foar syn eagen mishannele waard, hy naam wraak foar de stumper en sloech de Egyptner dea. ₂₅Syn lânslju soenen – tocht him – wol begripe, dat God him brûke soe om harren te befrijen; mar dat pakte oars út. ₂₆De oare deis trof er harren by in fjochtpartij,en hy woe harren beprate om it by te lizzen; hy sei: ‘Mannen, jimme binne dochs bruorren! Wêrom komme jimme inoar tenei?’ ₂₇Mar de man dy’t de oar tenei kommen wie, reage him oan ’e kant en sei: ’Wa hat dy as lieder en as rjochter oer ús oansteld? ₂₈Wolste my soms ek deaslaan, lykasto juster mei de Egyptner dien haste?’ ₂₉Doe’t er dat hearde, naam Mozes de wyk; hy sette him as frjemdling yn it lân Midjan nei wenjen, en krige dêr twa soannen.

₃₀Doe’t der wer fjirtich jier om wienen, ferskynde him yn ’e woestyn by de berch Sinai in ingel yn it fjoer fan in brânende toarnestrûk. ₃₁Doe’t Mozes dat seach, woed er syn eagen net leauwe; hy kaam tichterby om te sjen wat it wie, en doe klonk de stim fan ’e Hear: ₃₂Ik bin de God fan dyn foarfaars, de God fan Abraham, Izaäk en Jakob. Mozes trille deroer en doarst der net nei sjen. ₃₃En de Hear sei tsjin him: Doch dyn sandalen út, want it plak dêrst op stiest, is hillich lân. ₃₄Ik haw wier wol sjoen hoe’t myn folk yn Egypte mishannele wurdt, en heard hoe’t it suchtet, en no bin Ik delkommen om harren te befrijen. – No dan, kom, Ik stjoer dij nei Egypte.

₃₅Dyselde Mozes, dy’t se ôfwiisd hienen mei de wurden: ’Wa hat dy as lieder en as rjochter oansteld?’ dy Mozes hat God as lieder en befrijer stjoerd troch middel fan de ingel dy’t him yn it toarnebosk ferskynde. ₃₆Hy hie de lieding by de úttocht, en hy die wûndertekens yn it lân Egypte, by de Reade See en yn ’e woestyn, fjirtich jier lang. ₃₇Dyselde Mozes hat tsjin de Israeliten sein: God sil út jimme fermidden in profeet opstean litte lykas ik ien bin. ₃₈Doe’t it folk yn ’e woestyn byinoar wie, wie hy it ek, dy’t mei de ingel ferkearde dy’t ta him spriek op ’e berch Sinai, en mei ús foarfaars; hy hie libbenswurden krige om se jimme troch te jaan, ₃₉mar ús foarâlden woenen net om syn sizzen jaan; nee, se woenen neat fan him witte en winsken harsels werom yn Egypte; ₄₀want se seinen tsjin Aäron: Meitsje goaden foar ús, dy’t foar ús út gean kinne; want dy Mozes, dy’t ús út Egypte weihelle hat, wy witte net wat him oerkommen is. ₄₁Yn dy dagen makken se in keal as ôfgodsbyld en brochten it in offer; se fierden feest ta eare fan wat se mei eigen hannen makke hienen. ₄₂En God kearde Him ôf; Hy liet it gewurde dat se de stjerren ferearen, lykas beskreaun stie yn it boek fan ’e profeten:

₄₄Us foarâlden hienen yn ’e woestyn de iepenbieringstinte by harren, lykas oan Mozes opdroegen wie om ien te meitsjen neffens it foarbyld dat er sjoen hie; ₄₅ús foarâlden namen dy oer en brochten him ûnder Jozua it lân yn, doe’t se dat feroveren op ’e heidenfolken, dy’t God foar ús foarâlden útdreau. Sa bleau it oan ’e tiden fan David ta. ₄₆Dy David – dêr’t God gâns mei op hie – frege in kear oft er foar it folk fan Jakob in timpel meitsje mocht. ₄₇Mar Salomo earst hat dy timpel foar harren boud. ₄₈Dochs wennet de Allerheechste net yn bouwurken fan minskehân, lykas de profeet ek al seit:

₅₁Jimme stijfkoppen, heidens yn jimme harkjen en jimme ferstean, altyd sette jimme it tsjin de hillige Geast yn ’e kant! Sa wienen jimme foarâlden en jimme binne neat better! ₅₂Is der wol ien profeet dy’t jimme foarâlden nèt ferfolge hawwe? Ja se hawwe harren fan kant makke dy’t de komst fan ’e Rjochtfeardige oankundige hawwe; en no binne jimme de ferrieders en moardners fan dy Rjochtfeardige sels wurden, ₅₃jimme, minsken dy’t de wet troch tadwaan fan ingels krige hawwe, mar jim der net oan hâlde.

₅₄Doe’t se dat hearden, waarden se poerrazend en knarsten tsjin him op ’e tosken. ₅₅Mar Stefanus, fol fan ’e hillige Geast, sloech de eagen op nei de himel; hy seach Gods majesteit en Jezus, dy’t oan Gods rjochterhân stie; ₅₆hy sei: ‘Wier, ik sjoch de himel iepen en ik sjoch de Minskesoan oan Gods rjochterhân stean!’ ₅₇Doe skreauden se it út en hâlden de earen ticht; se foelen as ien man op him oan, ₅₈sleepten him ta de stêd út en stiennigen him. Dy’t derby wienen, leinen har mantels del by in jongkeardel dy’t Saulus hiet. ₅₉Wylst se him stiennigen, rôp Stefanus de Hear oan: Hear Jezus, nim myn geast oan. ₆₀Hy bûgde de knibbels en rôp lûd: Hear, rekkenje harren dizze sûnde net oan! Doe’t er dat sein hie, is er rêst.